Papieskie orędzie na Wielki Post

Zaledwie kilka dni dzieli nas od wyjątkowego okresu w kalendarzu liturgicznym – Wielkiego Postu, który ma nas przygotować do radosnego świętowania Wielkanocy. Papież Franciszek 22 października b.r. napisał orędzie skierowane do wszystkich wiernych, aby przygotować ich do jak najlepszego przeżycia Wielkiego Postu. Warto skorzystać z podpowiedzi i zachęt Pasterza kościoła katolickiego.

Orędzie skupione jest wokół przypowieści o Łazarzu i bogaczu, którą wszyscy dobrze znamy. „Pozwólmy się zainspirować tą tak znamienną kartą, która daje nam klucz do zrozumienia, jak działać, aby osiągnąć prawdziwe szczęście i życie wieczne, zachęcając nas do szczerego nawrócenia” – przekonuje papież. Otóż przypowieść ta pozwala dostrzec trzy ważne prawdy:

druga osoba jest darem

słowo jest darem

grzech jest tym, co nas zaślepia i odciąga od Boga.

Pierwsza z wymienionych prawd jest nieodzownym elementem każdego nawrócenia. Bogacz nie zauważył Łazarza, nie rozpoznał w nim „daru”, odwrócił się od tego poniżonego, pokrytego ranami człowieka, który żywił się resztkami i przegrał swoje życie. A miał możliwość pomóc, dostrzec, wyjść ze swojego egoizmu. Ta historia przypomina nam, że każdy człowiek jest darem, nawet jeśli wydaje się być natrętem, kimś, kto nas zatrzymuje w życiowym pędzie, kto może wydaje się niewygodny, trudny, kłopotliwy. I to jest pierwsze zadanie – popatrzeć na każdego człowieka jako na dar, który zasługuje na naszą akceptację i miłość, który może nam pomóc w zdobyciu nieba.

Druga prawda odnosi się do wartości Słowa Bożego. Znaczna część przypowieści o bogaczu i Łazarzu rozgrywa się po śmierci bohaterów. To wtedy bogacz rozpoznaje Łazarza i przekonuje się, że został on wynagrodzony za niedostatki, jakich doznał wcześniej. Chciałby skorzystać z pomocy biedaka, której wcześniej sam nie udzielił. Chciałby też przestrzec i ocalić swoich żyjących jeszcze braci. Wie, że to nie będzie łatwe, więc prosi Abrahama o rzecz niezwykłą: „Poślij Łazarza”. I tu dowiaduje się, że należy słuchać Słowa :  „Mają Mojżesza i Proroków; niechże ich słuchają”, „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą”. Zatem zadanie drugie to intensywniejsze czytanie/ słuchanie Słowa, życie nim na co dzień, zauważenie w nim daru, bowiem: „ Słowo Boże jest żywą siłą, zdolną do wzbudzenia nawrócenia ludzkiego serca i do ponownego ukierunkowania człowieka ku Bogu. Konsekwencją zamknięcia serca na dar przemawiającego Boga jest zamknięcie serca na dar brata”.

Trzecia prawda dotyczy grzechu, który odciąga człowieka od Boga. To grzech pychy i próżności zaślepił Łazarza, który oddał serce mamonie, pławił się w bogactwie, żył jakby Boga nie było. Zaślepiony żądzą posiadania i używania, nie dostrzega nie tylko Łazarza, nie dostrzega też przemijalności wszystkich materialnych dóbr. Gromadzi wyłącznie skarby, których nie można zabrać na tamten świat, jakby nie pamiętał, że „w proch się obróci”. Dlatego po śmierci stanie z pustymi rękami przed Bogiem. Trzecim zadaniem na Wielki Post będzie więc refleksja nad własnym postępowaniem – przy jakim skarbie jest nasze serce, bo „Nikt nie może dwom panom służyć. Bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego będzie miłował; albo z jednym będzie trzymał, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie”. Czy nie zagraża nam nadmierna miłość do pieniędzy, zdobywania i używania dóbr materialnych? A konsekwencją tej refleksji może będzie nasza hojność, otwartość na potrzeby innych? Wszak jałmużna, obok postu i modlitwy, to najpewniejsze środki, jakie podaje nam Kościół, byśmy wzrastali na drodze do świętości. Wielki Post niech będzie czasem tego wzrastania.

oprac. K. Gruszkowska