Święta Jadwiga Królowa

Jadwiga Andegaweńska przyszła na świat 18 lutego 1374 r. w Budzie, jako trzecia córka węgierskiego króla Ludwika  i Elżbiety, księżnej bośniackiej. Młodej królewnie zapewniono staranne wykształcenie - władała poza węgierskim i polskim, jeszcze językiem łacińskim, włoskim i niemieckim. Czteroletnia Jadwiga była zaręczona z ośmioletnim Wilhelmem Habsburgiem. Śmierć Ludwika Węgierskiego w 1382 r. przekreśliła te plany. Koncepcja oddania korony polskiej Jadwidze powstała dopiero wtedy, gdy po śmierci Ludwika panowie małopolscy nie zgodzili się ani na kontynuację unii personalnej z Węgrami, ani na regencję Zygmunta Luksemburskiego - męża Marii, siostry Jadwigi. W 1384 r. Jadwiga przybyła do Polski przekraczając granicę polską na Przełęczy Dukielskiej w Karpatach. Po przybyciu do Krakowa Jadwiga zamieszkała na zamku królewskim na Wawelu. Oto co pisze w swej Kronice Jan Długosz:

"Zaprawdę nadzwyczajnym widowiskiem był ów wjazd niedorosłego dziewczęcia, samego bez matki, otoczonego tylko wspaniałym dworem, wiedzionego przez sędziwe duchowieństwo, urzędników poważnych (...) Kraj w Jadwidze, w "młodym królu" swym, w dziewicy zachwycającej pięknością której sam wiek dodawał uroku ­ widział zbawcę i zesłańca Bożego"

Została ukoronowana na króla Polski 16 października 1384 r. w Krakowie.  Koronacji dokonał arcybiskup gnieźnieński Bodzanta, koronując Jadwigę na Króla Polski. Od razu po koronacji wszystkie dokumenty państwowe zaczęto wystawiać w imieniu nowego monarchy - jedenastoletniej Jadwigi. We wszystkich podejmowanych przez młodą królową działaniach wysuwa się na czoło jej osobowość, jej cechy charakteru:

"Okazywała rozsadek i dojrzałość mimo młodego wieku, cokolwiek mówiła, albo czyniła, wykazywało jakby sędziwego wieku powagę".

W styczniu 1385 r. pojawiło się na Wawelu poselstwo litewskie. Wielki książę Jagiełło w zamian za rękę Jadwigi był gotów przyjąć wraz ze wszystkimi poddanymi chrześcijaństwo i wcielić swe ziemie do Polski. 18 lutego 1386 r. zawarte zostano małżeństwo Jagiełły z Jadwigą, a 4 marca Jagiełło został koronowany na Króla Polski. Małżeństwo to i będąca jego następstwem unia były ogromnie ważnymi wydarzeniami - zmienny cały układ sił w Środkowej i Wschodniej Europie. Poślubiając Władysława Jagiełłę, wielkiego księcia litewskiego przyczyniła się do chrystianizacji Litwy.

W latach 90-tych Jadwiga miała szerszy udział w rządzeniu krajem. Stawała się coraz bardziej popularna, rozumiała tajniki polityki, ujawniając wielką przenikliwość zwłaszcza w sprawach krzyżackich i litewsko-ruskich. Stała się orędowniczką pokoju Zakonu z Polską pod warunkiem zaprzestania niepokojenia Litwy przez Krzyżaków. Odegrała też doniosą rolę w doprowadzeniu do zgody między Jagiełłą i Witoldem. W swej działalności wewnątrz państwa coraz większą opieką otaczała kościoły. Była pierwszym polskim monarchą, który odwiedził Jasną Górę. Nakładem Jadwigi zbudowano kościół Najświętszej Marii Panny, hojnie wyposażyła kościół Mariacki w Krakowie i założyła na Kleparzu zakon św. Benedykta, była dobroczyńcą innych klasztorów. W Katedrze Wawelskiej ufundowała ołtarz Wniebowzięcia. Patronowała tłumaczeniu na język polski Pisma świętego i wielu dzieł ojców kościoła:

"Rzecz wątpliwa, czy królowa przybywając do kraju cokolwiek umiała po polsku, ale to pewne, że ten język wkrótce sobie przyswoiła, że wiele ksiąg pobożnych tłumaczyć kazała i, że za jej czasów na Wawelu po raz pierwszy dało się słyszeć publicznie polskie Sowo Boże. Ręką jej szyte ozdoby do kościołów, liczne dla nich ofiary, dowodzą pobożności wielkiej (...)”.

Na dworze papieskim w Rzymie podjęła starania o odnowienie działalności Akademii Krakowskiej. W 1397 r. uzyskała pozwolenie papieskie na otwarcie wydziału teologicznego na Uniwersytecie Krakowskim. W swoim testamencie zapisała uniwersytetowi ogromne sumy (10 kg złota, osobiste klejnoty, dzięki którym wznowił on swoją działalność w 1400 r. Odnowiony uniwersytet służy podniesieniu kultury umysłowej w Polsce. Stał się ogniskiem promieniującym wielką humanistyczną wiedzą. Wykształcił wielu wybitnych Polaków, takich jak Mikołaj Kopernik, Jan Kochanowski, Paweł Włodkowic, Andrzej Frycz Modrzewski, Marcin Król z Żurawicy, Jakub Parkoszowic, Stanisław ze Skalbmierza.   Królowa Jadwiga fundowała, otaczała opieką i obdarowywała szpitale, będące w średniowieczu raczej instytucjami opieki społecznej niż służby zdrowia. Stanowiły one przytułek dla ludzi chorych, starych i pozbawionych środków do życia. Królowa przyczynia się do założenia dwóch szpitali miejskich: w Sączu i Bieczu, ponadto pomagała materialnie szpitalowi klasztornemu w Sandomierzu.

Zmarła 17 lipca 1399 r., wkrótce po śmierci upragnionego dziecka, Elżbiety Bonifacji, trawiona gorączką połogową. Jadwiga Andegaweńska była kobietą wykształconą, o różnorodnych zainteresowaniach. W polskiej tradycji historycznej zajmuje Jadwiga poczesne miejsce jako jedyna kobieta - król na tronie polskim i jako władczyni dobrze zasłużona dla kraju, który nie był jej właściwą ojczyzną, chociaż i po ojcu i po matce spokrewniona była z polskimi Piastami.   Starała się o rozwój kultury narodowej. Dzięki niej powstał Wydział Teologiczny i odnowiono Uniwersytet Krakowski. Realizowała w swoim życiu słowo psalmisty: Tobie służyć, to znaczy królować. Troszczyła się o byt swoich poddanych , szanując godność także tych najbiedniejszych mieszkańców Królestwa Polskiego. Ilustruje to epizod, jaki miał miejsce w czasie jednej z podróży królowej po kraju. Kiedy żołnierze królewscy zniszczyli chłopskie zagrody, Jadwiga nie zadowoliła się wiadomością o zapłaceniu szkód wyrządzonych wieśniakom, lecz zapytała z dumą i wyrzutem: "A któż im łzy powróci?". Mimo oficjalnej deklaracji Kościoła postać królowej Jadwigi była przez następne stulecia otoczona czcią należną osobom kanonizowanym. Papież Jan Paweł II ogłosił dekret o jej kulcie w katedrze wawelskiej w czasie swej pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny.  Dnia 8 czerwca 1997 r. w czasie wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II w Polsce, na Boniach w Krakowie Królowa Polski Jadwiga Andegaweńska została ogłoszona świętą.

Źródło: http://www.jadwiga.one.pl/jadwiga.htm

Papieskie orędzie na Wielki Post

Zaledwie kilka dni dzieli nas od wyjątkowego okresu w kalendarzu liturgicznym – Wielkiego Postu, który ma nas przygotować do radosnego świętowania Wielkanocy. Papież Franciszek 22 października b.r. napisał orędzie skierowane do wszystkich wiernych, aby przygotować ich do jak najlepszego przeżycia Wielkiego Postu. Warto skorzystać z podpowiedzi i zachęt Pasterza kościoła katolickiego.

Rekolekcje Wielkopostne

W Środę Popielcową, 1 marca, rozpoczyna się w Kościele czterdziestodniowy czas Wielkiego Postu. Głόwne przesłanie tego okresu koncentruje się na duchowym przygotowaniu do godnego przeżywania świąt Zmartwychwstania Pańskiego, największych świąt chrześcijaństwa związanych z wydarzeniami męki śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa. W przygotowaniach duchowych do pięknego przeżywania Świąt Wielkanocnych pomogą nam rekolekcje parafialne, które rozpoczniemy wraz z Wielkim Postem. Od 1 do 5 marca, w naszej parafii gościć będziemy ks. Bogusława Połcia, który głosił będzie nauki rekolekcyjne. Szczegółowy plan rekolekcji znajduje się poniżej. Serdecznie zapraszamy do licznego uczestnictwa.

Róże Żywego Różańca

(Opr. M. Ignar)

Modlitwa różańcowa jest modlitwą człowieka za człowieka; jest modlitwą ludzkiej solidarności, modlitwą wspólną odkupionych, która odbija w sobie ducha i intencje pierwszej z odkupionych, Maryi, Matki i obrazu Kościoła; jest modlitwą za wszystkich ludzi świata i historii, żywych i umarłych, powołanych do tworzenia wraz z nami Ciała Chrystusa i do stania się wraz z Nim współdziedzicami chwały Ojca.

(Jan Paweł II)

Grafik adoracji Róż Różańcowych na rok 2022

ADORACJE

PIERWSZE SOBOTY MIESIĄCA

GODZINA 17.00

Historia Żywego Różańca

Żywy Różaniec swoje powstanie zawdzięcza Paulinie Jaricot (1799 - 1862). Przekonana o tym, że dobre uczynki znaczą niewiele, jeśli nie wspiera ich modlitwa, wymyśliła w 1825 r. żywy różaniec, coś co było bardzo praktyczne i odpowiadające duchowi czasu. Jaricot zakładała grupy, składające się z 15 osób, z których każda odmawiała codziennie jedną z piętnastu tajemnic różańcowych. Do swojego brata Phileasa, kapłana, napisała, że "będzie to armia dobrych mocy". Wkrótce Żywy Różaniec stał się bardzo popularny w całej Francji, a jeden z biskupów, zdumiony religijnym ożywieniem w swojej diecezji, napisał: "Przypisuję to działaniu Żywego Różańca". Zataczał on coraz szersze kręgi. Dwa lata po jego powstaniu istniało już 150 grup, a wielu francuskich biskupów przeszczepiło ideę Żywego Różańca do swoich diecezji. Papież Leon XII w 1827 r. pobłogosławił to dzieło, a Grzegorz XVI wydał dokument zatwierdzające Stowarzyszenie Żywego Różańca. Kilka lat po powstaniu Żywego Różańca, tylko w samej Francji, należało do niego ponad 3 mln wiernych.

Statut Stowarzyszenia „ŻYWY RÓŻANIEC”

„Żywy Różaniec” jest wspólnotą osób, które w duchu odpowiedzialności za Kościół i świat i w wielkiej prostocie otaczają modlitewną opieką tych, którzy najbardziej jej potrzebują i są wskazani zwłaszcza w Papieskich Intencjach Apostolstwa Modlitwy. 

Modlitwa różańcowa, powszechnie znana i wielokrotnie polecana przez papieży, zyskała popularność dzięki wspólnotowej formie modlitwy, zainicjowanej przez sługę Bożą Paulinę Jaricot w Lyonie w 1826 r. Założone przez nią Stowarzyszenie Żywego Różańca zatwierdził papież Grzegorz XVI konstytucją Benedicentes Domino w 1832 r. W Polsce praktyka Żywego Różańca stała się znana już pod koniec XIX wieku. 

Niniejszy statut ma służyć osobom zjednoczonym we wspólnym odmawianiu różańca, by odkrywając głębię tej modlitwy i sięgając do korzeni tej właśnie formy jej praktykowania, zyskiwali, za zachętą bł. Jana Pawła II, „sposobność duchową i pedagogiczną do osobistej kontemplacji, formacji Ludu Bożego i nowej ewangelizacji” (RVM 3). więcej 

Dzieło Żywego Różańca w naszej parafii

Róże Żywego Różańca to jedna ze wspólnot modlitewnych, w których ludzie gromadzą się by trwać w kontakcie z żywym Bogiem. W tej wspólnocie pochylamy się nad tajemnicami Różańca św. Przynależność do takiego środowiska jest wielką łaska, bo tu łatwiej jest pielęgnować życie duchowe. Różaniec jest naszym najlepszym przyjacielem w samotności, chorobie w trosce i lęku. Z kontaktu z Bogiem człowiek czerpie siłę do porządkowania swojego życia.

W naszej wspólnocie parafialnej istnieje 10 Róż Różańcowych. Trzy z nich zostały założone jeszcze w parafii NNMP w Gorlicach, a pozostałe powstały już w naszej parafii. 

Zimowa stolica

Pewną tradycją naszej parafii stał się fakt wyjazdu dzieci i młodzieży zaangażowanej w pracę grup duszpasterskich w czasie ferii na zimowisko. Tak było i w ostatnim tygodniu. Grupa ponad 40 osobowa, czyli połączone siły scholi i ministrantów, udała się na zasłużony wypoczynek. Naszą wyprawę rozpoczęliśmy wcześnie rano, a można by powiedzieć, iż w środku nocy. Nasi podopieczni na czas zostali obudzeni przez rodziców i przed 4 w nocy mogliśmy w miłym i jeszcze nieco sennym towarzystwie wyruszyć na podbój stolicy.